بسيار زيبا و دلانگيز بود. هايكو ها يادمان مياورند كه زبان تنها نمايه هايي براي نگاه است. اگر نگاه در زبان نباشد طولاني ميشود و پيچ در پيچ و خسته كننده و البته ناكام.
مدتي است كه هايكوهاي نيچه را ميخوانم. ميخندي؟ آري او نيز يادگرفته بود انديشه را از دام زبان برهاند و تنها اشاره ها را برگزيند كه نگاه را تيز كند.
